Rozdział 15: Wielkie Mecze Klasowe 2014!

Ten rozdział dedykuję Anonimowemu,

który w ostatnim czasie

sprawił, że kiedy zobaczyłam statystykę bloga

chciało mi się płakać - 

NIGDY nie była tak dobra

Dedykację otrzymują też

Wszyscy cierpliwi czytelnicy,

Którym chciało się czekać na ten rozdział

i znosili moje fochy.

DZIĘKUJĘ

Sjo

_____________________________________________________________

   Nie wiem czy to już mówiłam, ale jak do kogoś nie dotarło to powiem jeszcze raz - mienie gipsu jest OKROPNE. Praktycznie nic nie można robić! Nie chcę was więc zanudzać tym co się działo przez następne dziesięć dni, od czasu, kiedy dowiedziałam się, że będę miała brata i odkąd mama opowiadała mi o "tych starych, dobrych latach" i od TEJ rozmowy z Kubą.

   Zbliżał się wielki mecz piłki nożnej.

   Z każdej klasy należy wytypować 12 graczy (w tym bramkarz i jeden na rezerwie). W składzie muszą być przynajmniej dwie dziewczyny. Chętnie bym poszła, ale tego samego dnia mam zdejmowany gips no i... nie za bardzo znam się na zasadach... ale skupmy się na gipsie, a to, że nie umiem w to grać, to taki szczegół i nikt nie musi o tym wiedzieć.

   Tegoż dnia, rano, pojechałam z mamą do szpitala. I znowu: recepcja = kolejka, gipsiarz, który oczywiście nie był w swoim gabinecie, tylko znowu gdzieś na SORze, który jest na końcu świata...

   Ale kiedy udało nam się tam dostać, kiedy położyłam się na tym szpitalnym łóżku (właściwie łóżkofoteloczymś) i kiedy gipsiarz wziął nożyce i zaczął rozcinać mój gips (trochę się bałam, że utnie mi jeszcze, przy okazji nogę, bo wydawało mi się, że jest tak gruby, że nie widzi co robi...) poczułam się tak wolna jak jeszcze nigdy. Nareszcie! Nareszcie opuszczam to więzienie! Znowu będę mogła biegać i skakać, i robić co mi się podoba! Znowu jestem wolna!

   Kiedy gipsiarz wyrzucił już moje więzienie, ja nadal się nie ruszałam. Bałam się, że jak ruszę nogą, która tak mnie bolała, to, że jak nią ruszę to znowu tak strasznie zapiecze... Nie chciałam psuć tej pięknej chwili. Poza tym jak patrzyłam na tą moją stopę, brudną, śmierdzącą stopę (w końcu nie była myta przez dwa tygodnie) wydawała mi się dziwnie mała... taka chuda... ale mama powiedziała, że mi się tylko wydaje i, żebym już wreszcie wstała, bo spóźnię się do szkoły, a jeszcze trzeba iść do chirurga, a poza tym za drzwiami gabinetu jest długa kolejka ludzi, którzy także nie mogą doczekać się wolności.

   Usiadłam i założyłam buta na tą gołą stopę, tak delikatnie jak tylko potrafiłam. Kiedy już stanęłam, rzeczywiście stopa mnie trochę zabolała, ale muszę przyznać, że ten gips na prawdę pomógł.

   Powoli wyszłam z mamą z gabinetu i udałyśmy się w stronę gabinetu chirurgii dziecięcej. Czułam się jak małe dziecko, które stawia pierwsze kroki i jest tak szczęśliwe z sukcesu, jakim jest chodzenie.

   Po jakimś (długim... bardzo długim) czasie doszłyśmy do właściwej sali. Nie było kolejki (co mnie zadziwiło), więc od razu weszłyśmy do gabinetu.

   Usiadłam na krześle i zrzuciłam lewego buta. Lekarz obejrzał i mało delikatnie (powiedziałabym nawet brutalnie) po dociskał mi miejsca naokoło kostki, żeby sprawdzić, czy prawidłowo się wszystko zrosło. Zaciskałam zęby, żeby nie krzyknąć. Nie rozumiem, dlaczego kogoś z tak małym doświadczeniem w ogóle można nazwać doktorem.

   W każdym razie, najważniejsze, że mam zdjęty gips i chyba uda mi się nie spóźnić na mecz, który zacznie się za... chwilę.

   Najszybciej jak tylko, było to możliwe wróciłyśmy do auta i mama zawiozła mnie do szkoły.

   Dzisiaj mecze rozgrywają pierwsze klasy, jutro drugie, a po jutrze trzecie. Dzięki temu, że rozgrywają się te zawody, dane klasy, tegoż dnia kiedy mają rozgrywki NIE MA wszystkich lekcji, które odbywają się po południu. Tak... to jest duży plus tych "mistrzostw szkolnych".

   Dzięki porannej akcji "szpital" ominęłam lekcje, które były do południa, czyli w sumie: dzisiaj W OGÓLE nie usiadłam w ławce.

  Poszłam prosto na boisko szkolne, bo moja klasa już tam była.

- Dobry - powiedziałam do wychowawczyni

- Dzień dobry - odpowiedziała pochmurnie nauczycielka

- Cześć! - zawołała Emilka

- Hej - powiedziałam z uśmiechem i stanęłam koło niej - co u ciebie?

- Nic nowego. A u ciebie? Widzę żeś uwolniona.

- Tak... nareszcie.

   Rozejrzałam się. Zawodnicy mieli na sobie krótkie spodenki i jaskrawozielone koszulki. Wyglądali na zdenerwowanych... jestem ciekawa końcowego wyniku rozgrywek...

   Koło naszej klasy, stanęła klasa A, której zawodnicy mieli takie żarówiastopomarańczowe (nie wiem czy to się pisze razem, osobno, czy z myślnikiem, czy nie, ale tak napisane wygląda najfajniej) koszulki i... co ja widzę?! Kuba jest ubrany w właśnie taką koszulkę! Jakub Serafin będzie grał! (o nie! to znaczy, że on umie grać w nogę, a ja nie! Muszę się jak najszybciej nauczyć!) Ciekawe jak szybko wywalą go z boiska, za nokautowanie przeciwników...

   Klasa B była ubrana w świetlistoniebieskie koszulki. Wyglądali na pewnych wygranej...

   Jeden z wuefistów wystąpił do przodu.

- Cisza! - krzyknął do mikrofonu - Cisza! - powtórzył, lecz nadal słychać było głośny szmer rozmów - CISZA! UCISZCIE SIĘ! - wrzasnął i kiedy już wszyscy zamilkli, spokojnie zaczął -  Witam wszystkich na Wielkich Meczach Klasowych 2014! W tym roku sędzią będzie nie kto inny jak... Janusz Mikskura! Czyli... ja! - nauczyciel ukłonił się, a uczniowie bili (przymusowe) brawo. - Pierwsza zagra... klasa B i C! Brawa dla nich! - dyrektor podszedł do Mikskury i coś do niego powiedział, po czym nauczyciel rzekł -  Pan dyrektor chciałaby powiedzieć kilka słów - sędzia nie chętnie podał mikrofon dyrektorowi.

- Witajcie. - zaczął - Pamiętam pierwsze te zawody, to było w roku...

   I zaczęła się długa nudna przemowa o wszystkim co długie i nudne. Nikt raczej nie słuchał. Wszyscy zaczęli półgłosem rozmawiać o przypuszczeniach co do wygranej i o siłach każdej klasy.

   Wreszcie kiedy dyrektor skończył gadać (co nastąpiło po dłuższym czasie) Mikskura znowu zabrał mikrofon, a uczniowie momentalnie ucichli.

- Za pięć minut rozpocznie się mecz! Drużyny mają teraz czas na rozgrzewkę! - krzyknął wuefista do mikrofonu.

   Na boisko wyszły trzy drużyny i zaczęły się rozgrzewać. Po chwili nasi zawodnicy zbili się w ciasną kupę i Hugo, który jest kapitanem (tak naprawdę Hugo nie ma na imię Hugo. Nie mam pojęcia skąd wzięło się to przezwisko, ale nikt nie mówi do niego po imieniu. Większość osób nawet nie wie jak on ma naprawdę na imię.) zaczął coś mówić do innych. Pewnie były to jakieś ostatnie wskazówki dotyczące taktyki, ale ja w to nie wnikam...

- Uwaga! Zaczynamy show! - krzyknął sędzia - Klasa A schodzi z boiska! B i C zajmują stanowiska! Oddaję mikrofon panu Jaszczakowi, który będzie dzisiaj naszym komentatorem!

   Jaszczak też jest wuefistą, lecz w przeciwieństwie do Mikskury nie jest zbyt lubiany. Nauczyciel przejął mikrofon i powiedział:

- Witajcie, witajcie! I teraz bez dalszych wstępów pan Mikskura, nasz sędzia zanosi piłkę na środek boiska i... Uwaga! Gwizdek! Piłka w grze! - krzyknął Jaszczak i rzeczywiście po gwizdku piłka już została przechwycona.

   Szybko zdobyliśmy pierwszego gola. Byłam zadziwiona powodzeniem naszej drużyny. Zawsze byłam przekonana, że moja klasa należy do ludzi, którym na niczym nie zależy i wszystko mają gdzieś, a tu masz babo placek! Nie spodziewałam się! Wszyscy wiedzieli, że mamy szansę to wygrać. Zawodnicy też to wiedzieli i myśląc o zwycięstwie nabili jeszcze trzy gole. Wtedy sędzia gwizdnął i krzyknął:

- Przerwa! Koniec pierwszej połowy meczu!

   Zawodnicy zeszli z boiska. Słyszałam jak Hugo mówił do drużyny, że wygraną mają w kieszeni. Potem zauważyłam jak kapitan przeciwników drze się na swoją drużynę. Okej... nie chciałabym być teraz w ich skórze.

   Po jakimś czasie zawodnicy wrócili na boisko i gra rozpoczęła się na nowo. Tym razem piłkę pierwsza przechwyciła drużyna B. Widać, że wzięli się trochę w garść, bo podania były nie do przejęcia. Nie mogłam nadążyć wzrokiem za piłką...

   Nasi byli tak pewni wygranej, że nie skupiali się na grze tak jak przedtem. Po chwili było 3 do 4. Jeszcze prowadziliśmy, ale nie na długo... Wtedy bramkarz drużyny B zrobił mocy wykop. Piłka poleciała prosto w stronę Kamili, która była jedną z tych dziewczyn, które były na boisku tylko przez to, że w drużynie musiała być jakaś dziewczyna (nawet dwie, ale mniejsza). Kamila nie wiedząc co zrobić zasłoniła się rękami, dzięki czemu przeciwnicy mieli rzut wolny. Co prawda bramkarzowi udało się obronić, ale uległ kontuzji prawej ręki i musiał zejść z boiska. Na jego miejsce musiała wejść rezerwowa, czyli Naty (Natalia).

   Widać było, że dziewczyna się stara, ale niestety... B wrzucała nam gola za golem. Naszą drużynę całkiem już opuścił duch walki i po prostu przegraliśmy. Nie chcę tu wpisywać wyniku tego meczu, bo byłby to już cios poniżej pasa...

   Nasi z posępnymi minami zeszli z boiska. Chciałam podejść do nich i pocieszyć, powiedzieć, że to jeszcze nie koniec itd., ale wokół zawodników już zgromadził się tłumek, więc postanowiłam zostawić moją przemowę na później.

- Szkoda, że przegraliście. - odwróciłam się. To Kuba. Tak... jeszcze jego tu brakowało!

- Daruj sobie... - powiedziałam do niego.

   Wtedy rozmowę przerwał Jaszczak wrzeszcząc:

- Klasa B ma teraz chwilę odpoczynku! Za chwilę stoczycie walkę z klasą A! Na razie macie 15 minut przerwy!

- Za 15 minut - rzekł do mnie Kuba - zobaczysz jak na prawdę gra się w nogę.

- Nie mogę się doczekać - powiedziałam z ironią

   I tak przez jakiś czas miło rozmawialiśmy, wymieniając poglądy na temat piłki nożnej. W końcu Kuba dołączył do swojej drużyny, która miała właśnie rozgrzewkę. Potem zawodnicy zebrali się w ciasną kupę i Kuba mówił coś do pozostałych (Ale jaja! On jest kapitanem!). Usłyszałam tylko coś o ataku frontalnym i o słabych punktach drużyny przeciwnej. Chłopak chcąc zapewne rozpalić nadzieję swojej drużyny szepnął coś, że mają duże szanse bo przeciwnik jest zmęczony.

   Kiedy zawodnicy wychodzili już na boisko, Kuba podszedł do mnie.

- A teraz patrz na mistrza i ucz się. - powiedział z olśniewającym uśmiechem

- Ta jasne... - rzekłam cicho, bo nie wpadła mi do głowy żadna uderzająca odpowiedź. Pewnie za chwilę coś dobrego przyjdzie mi do głowy i będę żałować, że nie pomyślałam o tej gadce wcześniej...

   Piłka już od jakiegoś czasu była w grze. Zadziwiło mnie, że zawodnicy z klasy B grali z taką samą zaciętością jak w pierwszym meczu, jakby w ogóle nie byli zmęczeni. Klasa A za to wyróżniała się świetnymi podaniami, lecz zanim strzelili pierwszego gola minęło sporo czasu.

   Nie mogę zaprzeczyć, że K.S. na serio umie grać w nogę. Przez większość czasu (tak na prawdę przez cały czas, ale mniejsza o to) biegał po boisku, wychwycał piłkę przeciwnikowi, podawał do kogoś ze swojej drużyny, ten po chwili znów podawał do niego i Kuba strzelał. Co prawda B miała genialnego bramkarza i większość bramek została obroniona, ale i tak musiał się nie źle namęczyć...

   Kiedy sędzia zagwizdał na koniec pierwszej połowy wynik był 2 do 3 dla A. Kiedy Kuba powiedział parę słów drużynie podszedł do mnie.

- A nie mówiłem? - powiedział z uśmiechem

- Jeszcze się nie ciesz. - rzekłam i też się uśmiechnęłam - to nie koniec...

- Ale, jak tak dalej pójdzie, to wygramy.

- Wygląda na to, że B chce się wziąć w garść - wskazałam na zawodników z klasy B, którzy słuchali drącego się na nich kapitana i zmęczeni kiwali tylko głowami.

- Nie wygrają z nami.

- Jesteś pewien?

- Tak.

- Na pewno?

- Tak.

- Na 100 procent?

- Daj już spokój.

- Założymy się, że przegracie?

- O co?

- Może... nie wiem. O przekonanie?

- Taki zakład jest nic nie wart.

- Masz lepszy pomysł?

- Nie... o kasę?

- Strasznie standardowo... może o...

- Mam pomysł, mam nadzieję, że się nie obrazisz, ani nic i w ogóle...

- Człowieku, powiesz czy nie?

- Jak wygramy dasz się zaprosić na frytki z keczupem.

   Trochę zaskoczyła mnie ta propozycja, ale nie dałam się wybić z rytmu i powiedziałam:

- A jak przegracie... keczup z frytkami.

   Kuba uśmiechnął się.

- To zakład stoi?

- Stoi.

   I poszedł grać.