Rozdział 8: Poezja - to nie dla mnie!!!

   Weszłam z Emilką do mojego pokoju. W teorii miałyśmy odrabiać razem lekcje, ale komu by się chciało je robić? Szczególnie, że z polaka pani się chyba pomieszało. Jak mogła zadać nam tak porąbaną pracę domową? Trzeba napisać wiersz, który będzie miał jakieś przesłanie. W tym wierszu TRZEBA użyć słów: cegła, chleb i młotek. Co to w ogóle za słowa? Jak z czymś takim wiersz może mieć przesłanie? I to jakie przesłanie?

   Westchnęłam.
- Masz jakiś pomysł? - zapytałam Emilkę
- Nie... - rzekła dziewczyna  - nigdy nie umiałam pisać wierszy...

- A może być tak:

Domowa praca głupia jest

Ty o tym dobrze wiesz

Ceglany dom, chleba bochenek

Rozwalę młotkiem to durne przedstawienie!

- Teraz to wymyśliłaś? - zapytała Emilka i nie czekajac na odpowiedź dodała - W ostatnim wersie za dużo sylab.

- Czepiasz się! - zawołałam - jak jesteś taka mądra to sama coś wymyśl!

- Co powiesz na to:

To jest wiersz, to jest przesłanie

Skończ już to błaganie

Cegła, młotek, chleb

 To nie jest grzech

- To nic w porównaniu z tym:

Może tego nie wiesz

Ale to jest ceglany wiersz

Chleb i młotek są tu też

Ten wiersz jest the best

- A to:

Dosyć tego rymowania mam

Cegła jest głópia młotek też

Stanęłam u chleba bram

To sensu nie ma ty o tym wiesz

- Nie wiem jak ty, lecz ja dosyć rymowanej wojny mam, lepiej na serio pomyślmy jakie słowa potrzebne są nam.

   Po wielu nie udolnych  próbach zostawiłyśmy polski. Rozmawiałyśmy o dykotece, która miała się odbyć za dwa dni. To dyskoteka dla całej szkoły i mamy zamiar na nią iść. Emilka ciągle gadała o tym, że Błażeju i o tym, że może zaprosi ją do tańca. Szczerze wątpiłam w to wątpiłam. Przecież oni się nawet nie znają, nie rozmawiają ze sobą... Ale nie miałam zamiaru pozbawiać przyjaciółki nadziei.

- A ty z kim chciałabyś zatańczyć? - zapytała nie spodziewanie

- Ja? Nie wiem...

- Może z Kubą? - powiedziała Emilka

- Przestań! - zawołałm z ironią

- Co ci się w nim nie podoba?!

- A co ci się w nim podoba?!

    Przez chwilę trwała cisza. W końcu Emilka powiedziała:

- Wiesz, na pewno jest przystojny...

- Daj spokój! - powiedziałam, ale uśmiechnęłam się.

   Kiedy Emilka poszła usiadłam przy biórku i napisałam:

Na niebie trzy słońca rzarzą się

Nikt nie wie co się dzieje

Ogólny zamęt panuje

Ktoś mnie obserwuje

Ale ja nie martwię się

Nic nie jest źle

Każde słońce do innego świata należy

Wiem że to nadziei wybrzerzy

Młot serca czuję

Cały świat zwojuję

Nic nie jest warte niczego

  To nic trudnego

Życie z cegiełek buduje się

Pojedyńcze twożą całość

Żeby żyć trzeba jeść

Weź chleba garść

Jeżeli nic tu nie rozumiesz

Powiem ci w prost 

Każdy świat ma swój

Tylko odnaleźć go trzeba

___________________________________________

Hej!

Ten rozdział jest dość kródki i nic się w nim nie dzieje,

 ale jestem z niego nawet zadowolona.

Następny rozdział pojawi się jak będą trzy komentarze.

Do zobaczonka! :)

Sjo